۲۰ توصیه به وزیر ارشاد

1- کار فرهنگی یعنی: شناخت و فهم عمیق فرهنگ‌. برای این مهم، نیازمند یک گفتمان فرهنگی تمام شمول هستیم.

2- یعنی: وضعیت‌سنجی فرهنگی (شناخت آسیب‌ها و فرصت‌های موجود و برنامه‌ریزی مستمر برای کاهش آسیب‌ها و افزایش فرصت‌ها)

۳- یعنی: نیازسنجی فرهنگی منطبق بر جنس، سن، قشر، ذائقه و… . تولید انبوه محتوا بدون نیازسنجی به مثابه تولید و عرضه کالا بدون متقاضی و مشتری است.

۴- یعنی: طراحی الگوی ارتقای مصرف فرهنگی در جامعه‌ای که سوءتغذیه فرهنگی داریم. برای ایجاد ذائقه فرهنگی، در اولین گام باید تنوع و تکثر تولید محتوا را به‌ رسمیت بشناسیم.

۵- یعنی: تولید و بازتولید حداکثری محتوای فرهنگی متناسب با مخاطب و دسترسی آسان و ارزان به محصولات فرهنگی.

۶- یعنی: سرمایه‌گذاری حداکثری در حوزه صنایع فرهنگی (خلاق) با استراتژی «الگوی جایگزینی صنعت فرهنگ به‌جای صنعت نفت».

۷- یعنی: ارتقای سطح فرهنگ عمومی و سبک زندگی. تغییر فرهنگ عمومی نیازمند گسترش باورها و پرهیز از بایدهاست.

۸- یعنی: انسجام فرهنگی میان نهادهای فرهنگی به‌منظور حرکت هماهنگ اجزای سیستم به سمت تعالی و توسعه فرهنگی.

۹- یعنی: استفاده حداکثری از ظرفیت نخبگان فرهنگی با هدف اجماع‌سازی و اقناع‌سازی نسل جوان.

۱۰- یعنی: دمیدن روح معرفت، فضیلت، ایثار، همدلی، همدردی و وفاق در متن جامعه و پرهیز از برخوردهای آمرانه و قیم‌مآبانه (استراتژی کششی به‌جای استراتژی رانشی).

۱۱- یعنی: ارتقای سرمایه فرهنگی، اجتماعی، دینی و جلب مشارکت و رضایت اصحاب فرهنگ و هنر در تمام سیاست‌ها و تصمیم‌گیری‌ها.

۱۲- یعنی: تولی‌گری به‌جای تصدی‌گری (تولی‌گری عبارت است از سیاست‌گذاری، بسترسازی و نظارت. تولی‌گری یعنی مداخله حداکثر در همه امور خرد و کلان حتی مداخله در حریم شخصی مردم).

۱۳- یعنی: عبور از قشری‌گری (ظاهربینی و نزدیک‌بینی) به عمق‌نگری (معرفت‌افزایی). باید به‌جای حجم تولید و مصرف، به اثربخشی درحوزه فرهنگی بیندیشیم.

۱۴- یعنی: پذیرش اصل کثرت در عین وحدت (تلاش حداکثری برای انسجام و وفاق فرهنگی میان اقوام، ادیان، اقلیت‌ها و نحله‌های فکری در میان آحاد ملت و توجه هوشمندانه برای حفظ و ارتقای انسجام و وفاق ملی).

۱۵- یعنی: گسترش بسترهای قرابت، اشتراکات و هم‌افزایی میان ایران فرهنگی با فرهنگ ایرانی (قرابت با ادغام دو مفهوم با کارکردهای متفاوت هستند).

۱۶- یعنی: استفاده حداکثری از ظرفیت دیپلماسی فرهنگی با هدف ارائه تصویر ایران زیبا به افکار عمومی جهانیان (دیپلماسی سیاسی ناظر بر روابط دولت‌ها و دیپلماسی فرهنگی ناظر بر روابط ملت‌هاست).

۱۷- یعنی: ارتقای سطح هویت، غرور و نشاط ملی به‌خصوص در نسل جوان (نسل جوان باید به ایران، اسلام، انقلاب، امام، رهبری، تاریخ، ارسطوره‌ها، میراث، شهدا و مفاخر خود احساس تعلق، غرور و وفاداری داشته باشد).

۱۸- یعنی: عقلانی و اخلاقی‌کردن حوزه فرهنگ و پرهیز از خرافه‌گرایی، تحجرگرایی و پیرایه‌زدایی ناصواب که به‌ نام فرهنگ و دین در جامعه رواج داده می‌شود.

۱۹- یعنی: درک روشن از تغییرات و تحولات پرشتاب فرهنگی و مدیریت این فضا در شرایط پرچالش کنونی.

۲۰- کلام آخر اینکه فرهنگ به مثابه چشمه‌ای جوشان است که می‌تواند همه انسان‌های تشنه حقیقت و معرفت را سیراب کند؛ مشروط بر اینکه آب زلال چشمه را در مسیر گل آلود نکنیم.