سینما کجای فهم معرفتی ما ایستاده است!؟

تا همین امروز برخی از ما و شاید تا ده سال پیش اکثر ما سینما را یک سرگرمی صرف تلقی می‌کردیم که قرار است مجالی باشد برای هرچند کوتاه اما ساعاتی کندن و جدا شدن از این دنیا و دل سپردن به تخیلات و فانتزی‌های پست مدرن! چه با نشستن جلوی پرده نقره‌ای و چه تماشای آثار آن از طریق نمایش‌های خانگی؛ این مواجهه سطحی‌ترین و ابتدایی‌ترین مواجه با هنر هفتم بوده و هست، اما این همه‌ی ماهیت این هنر – صنعت نیست که اگر باشد و برای خیلی از ما همین مقدار نمود داشته باشد عصر مرگ هنر بصری است.

سینما یک رسانه قدرتمند است که با اتکا به قدرت تخیل و پرورش و تقویت آن می‌تواند خیلی از مناسبات واقعی را به چالش بکشد، اما هنوز هم این قدرت و توانمندی در میان نگاه فرهنگی و ادبیات سیاسی جمهوری اسلامی مهجور مانده است.

سینمای برای بخشی از جامعه صرفاً تفریح و تفنن است و برای بخشی که معمولاً فرهیخته هنری و فرهنگی هستند جایگاه تعلیم و تعلم! و برای دیگر اقشار یک بزنگاه مقطعی سرگرم گونه و در عین حال شاید معرفتی است.

سینما در قالب یک مکان! بیشتر جلوه‌ی المانی مدرنیته در ویترین شهری است که با نور، صدا و جلوه‌ی تصویر؛ تمایلات رهگذران بی هدف را برای اکشن شدن دلو جانشان روبروی پرده نقره‌ای سوق می‌دهد. و گاه فرصتی برای هم آمیختگی شبهه فرهنگی دو نفره در تاریکی سالن آن برای پرداختن به رؤیاهای خام خودآگاهی زیر نور پرده‌ی نقره‌ای رؤیاهای پخته‌ی ناخودآگاه!

سینما در فرم یک مکان شاید برای برخی مجال به صدا درآوردن خوراکی‌هایی باشد که خوردنشان باعث کور شدن اشتهای مغز برای دیدن فیلم شود و کنسرت کر شدن فهم‌ها در سالن به صدا دربیاید. سینما به عنوان یک مکان برای برخی، محل جلسات دوستانه و از ته دل خندیدن به شعورهای نداشته باشد و برای برخی مکانی برای دیدن است نه نگاه کردن، برای شنیدن و نه گوش کردن، برای خوابیدن‌های غفلت از پس بیداری‌های پوچ شبانه و یا رنج افراطی روزانه! سینما برای خیلی‌ها مکان و زمانی برای وقت گذرانی و تباهی عمر است و نه تأملی بر تلاقی وهم – واقعیت؛

اما سینما چه مکانش، چه بعد زمانش و چه همه‌ی ابعاد بروز و ظهورش برای عده‌ای یک جهان خاص، والا و متفاوت است، یک دانشگاه و بستری برای فهم و معرفت. روز سینما در اصل یعنی همین روز، روز به تعالی رسیدن فهم، معرفت و تجلی روح انسانی در کالبد جسمانی با تصورات خیالی و تلاقی وهم کاذب با واقعیت صادق برای رسیدن به جایگاه حقه‌ی روحانی!

روز سینما یعنی زمانی برای غرق شدن در هنری که باید تو را به عرفان الهی نزدیک کند و این خط باریک این هنر با موهومات جعلی‌ست.

سینما یعنی رسانه‌ای قدرتمند و قدرتمندترین رسانه برای بیان مفاهیم فرا واقعیت، رسانه‌ای برای تبیین اصل حقیقت در قالب نمایش و فرم درام! سینما و روز آن بهانه ایست برای تلنگر ذهن‌های آشفته از پس تذبذب ادراک مسائل؛ سینما و روزش یعنی دو ساعت روبروی پرده نقره‌ای خیره به تخیلاتی بشوی که می‌توانسته واقعت باشد و شاید بشود، سینما و روزش یعنی ساختارشکنی بصیرتی در یک زندگی روزمره روتین و کلیشه‌ای!

روز سینما بر موافقین خواستگاه بر هم زننده‌ی این کلیشه و هم آمیختگان معرفتی آن مبارک.